Met het nu gepaard

 

“Wat voel je nu precies bij de reactie van dit paard op jou?”
“Nou, ik vind het wel leuk dat het paard bij me komt snuffelen.”
“Kom op Matteo, je draait alweer om de vraag heen, tuurlijk is het leuk maar dat was de vraag niet! Ik vroeg wat jij nu voelt, nu op dit moment?”
“Ehm… ik voel eigenlijk niets of weet niet goed wat ik voel”, antwoordde ik enigszins beschaamd. Ik realiseer me mijn oppervlakkige antwoord en merk tevens dat ik er niet uit kom en volledig blokkeer. Het is donderdagochtend 10 september 2015 en ik zit midden in een paardensessie van Management by Horses, aangeboden door Roger Rutten.

Deze zonnige dag werd ik ontvangen op een landgoed tussen Renkum en Ede in. Ik kreeg een paardencoach sessie! Ik wist niet precies wat ik kon verwachten, maar was erg benieuwd wat er ging komen en of ik daadwerkelijk iets over mezelf kon leren door met paarden te werken. Roger en zijn hond stonden me al op te wachten aan de rand van een groot weiland met een stuk of 14 paarden. Aan de rand van dat weiland hadden we een leuk gesprek over allerlei zaken en langzamerhand begon Roger te vertellen over de paarden. Hij wees zijn eigen paard aan, en die van zijn vrouw aan. Hij legde uit dat het ene paard meer bezig is met draven en het andere echt geniet van het coachen. Hij wees een paard aan dat achteraan stond. “Dat bruine paard daar bijvoorbeeld, doet vrijwel nooit mee en dat witte paard daar is echt gespecialiseerd in dit werk en kun je een beetje zien als de moeder van de groep”, zei Roger. Ik keek naar dat bruine paardje verderop en kreeg meteen het gevoel dat is mijn paard.

 

Kudde gedrag

Roger legde mij de dynamiek van een kudde paarden uit. Paarden reageren op elkaar binnen de kudde, ze voelen haarfijn aan hoe de verhoudingen binnen de kudde liggen en ook wat de gemoedstoestand van ieder individueel paard is. Wanneer een tijger in de buurt van deze kudde zou lopen, dan schrikt het eerste paard en loopt het terug. Vrijwel tegelijkertijd beweegt ook het achterste paard, waardoor de kudde zich in zijn geheel verplaatst. “Wist je dat de paarden, ook die achteraan staan, ons inmiddels al lang en breed gescand hebben? En wist je dat wij nu zijn opgenomen als onderdeel van de kudde?”, vertelde Roger enthousiast.

Inmiddels waren vrij onopgemerkt meerdere paarden ons aan de rand van het weiland benaderd. De een stond rustig te grazen, de ander keek ons vol verwachting aan en hey, daar stond ook mijn bruine paardje bij! De paarden voelen aan dat wij een leuk gesprek hebben en zijn op hun gemak werd mij uitgelegd.

We besloten het weiland in te gaan, nu waren we echt onder de paardenkudde. We liepen naar een open plek waar we ons gesprek vervolgde, een gesprek over mij. Nog voordat we daaraan konden beginnen kwam er een mooi wit paard bij ons staan. “Hey dat is bijzonder”, zei Roger. “Dit paard zit pas anderhalve week bij de kudde en keek tot nu meer van een afstandje toe. Hij voelt zich zichtbaar op zijn gemak. Voelen mensen zich over het algemeen ook op hun gemak bij jou?“ “Ja, ik denk het wel”, mompelde ik. Volgens mij ben ik wel toegankelijk, ik help graag mensen.

 

Nu wordt het persoonlijk

“Waar wil je het precies over hebben vandaag?” Werd me gevraagd. Tja…we kunnen het hebben over wat ik uiteindelijk met mijn werk wil, maar misschien is het handiger als we het over mij als persoon hebben. Dat is toch de basis om antwoord te kunnen geven op de werkgerelateerde vraag. Inmiddels was het witte paard volledig tussen ons in gaan staan en op het moment dat Roger naar mij toe liep werd hij weggeduwd door het paard. We naderen mijn persoonlijkheid en direct stond er, weliswaar in de vorm van een paard, een soort van muur tussen ons in. En om eerlijk te zijn voelde dat best prettig, sterker nog toen het paard zijn heil ergens anders zocht, voelde dat koud en te openlijk. Het gesprek was inmiddels behoorlijk gedraaid, het ging volledig over mijn gevoel. Ik merkte dat ik daar keer op keer niet uit kwam.

Ik geniet wanneer ik anderen kan helpen of aan het lachen maak en, ja, ik kan competitief zijn. “Jij richt je dus erg veel op de ander” werd me duidelijk gemaakt. “Ja, dat klopt en nu het over mijzelf gaat, vind ik dat maar lastig.” ”Ik merk het aan je”, zei Roger, “je praat op een hele andere toon dan aan het begin van het gesprek en bent gereserveerder.” Ik moest hem gelijk geven. Aan de ene kant confronterend, maar aan de andere kant wil ik graag stappen maken en mijn eigen muurtje ook doorbreken. Misschien wel voornamelijk naar mezelf toe…

Voelen en waarnemen in “het nu”… een herkenbaar item. In 2012 heb ik een 6-daagse training over systemisch werken gevolgd. Daar werd me ook al duidelijk dat ik vooral bezig ben met de toekomst en niet stil sta bij het nu. Door die training heb ik duidelijk stappen gemaakt. Daar waar ik vroeger bij succes of mooie momenten dacht: wat is het volgende?, sta ik nu veel meer stil bij de mooie dingen in het leven. Sterker nog, dat is de reden dat ik naast een twitteraccount van OWL (@BureauOWL) ook een privé account (@MatteoK14) op Twitter heb. Dat is een soort (openbaar) dagboek voor me geworden. Iedere maand lees ik mijn laatste Tweets door en benoem ik de hoogtepunten van de afgelopen maand. Het klinkt misschien gek, maar sinds ik dat doe, beleef ik het leven echt intenser! En geniet ik van de mooie dingen door er bij stil te staan en er op terug te kijken.

 

Geleerd van de paarden

De vervolgstap werd in deze sessie duidelijk: Naast stilstaan ook echt voelen in het nu.
Inmiddels stond het andere witte paard achter me, het was de mama van de groep… ”We zitten op het juiste spoor”, zei Roger, “Je hebt de antwoorden namelijk wel, maar je moet de juiste vraag erbij stellen.”

We liepen verder en lieten het beeld, de omgeving op ons inwerken. En wie kwam daar aangelopen? Jawel… mijn bruine paardje! “Huh?? Dat doet ze echt nooit”, hoorde ik naast me zeggen. Ik knuffelde even met het paard en ze liep verder. Maar even later kwam ze weer langs! “Dit is echt bijzonder hoor”. Er werd me weer iets duidelijk, dit paard kan laten verbazen en dat is nou juist wat ik vaak terug krijg. In eerste instantie weet men niet precies wat ze aan me hebben, maar vervolgens verras ik ze met mijn ingevingen, werk of acties.

Op het eind van de sessie besloot ik om zelf naar het bewuste bruine paard toe te lopen. Ik aaide het en zag dat ze het prettig vond. Een ander paard kwam erbij en vroeg ook om aandacht. Voor mijn paard een signaal om weer verder te gaan. Ik keek haar na, had even een gevoel van teleurstelling maar bedacht me vrijwel direct dat zij gewoon kiest wat voor haar goed voelt. Ik keek haar trots na en zag meteen het verschil tussen dit paard en mij en wat mijn leerdoel is.

Ik keek rond en nam het moment in me op, ik voelde de zon op mijn wang schijnen, hoorde de wind door de bomen waaien en zag dat de paarden rustig om mee heen stonden.

Een volmaakt moment, met voor mij veel inzichten.

 

Andere blogs van Matteo lees je hier.