De Luistermoeder

Hallo allemaal,
Wat fijn dat je mijn blog leest.
Ben je voor het eerst hier of ben je al eens geweest?
Stamp met je voeten zet je handen in je zij.
Ik ben Matteo en wie ben jij??

Welke vraag staat open?

Wie ben jij? Dat is in vrijwel ieder gesprek toch een heerlijke vraag om te stellen? Daarna mag je achterover leunen en geboeid gaan luisteren wat je gesprekspartner te vertellen heeft. Tijdens een sollicitatiegesprek stel ik bijvoorbeeld mezelf en eventueel mijn gesprekspartner het liefst zo kort mogelijk voor om daarna te beginnen met het stellen van deze vraag aan de kandidaat. En ook bij andere gesprekken stel ik graag dit soort vragen. Vaak is het eerste antwoord wat kort, maar na wat verdiepingsvragen heb je toch al heel wat gehoord waardoor er een beeld ontstaat van de persoon tegenover je.

Deze blog gaat dus over luisteren. Het belangrijkste onderdeel van een gesprek! “Luisteren zegt zoveel” is een kreet die ik graag gebruik tijdens workshops over gesprekstechnieken. Echt luisteren begint door het stellen van open vragen zoals:
Wie ben jij? Waarom vind je dat belangrijk? Wat bedoel je daarmee, etc.

Het is vervolgens de kunst om na het stellen van vragen te luisteren, door te vragen en waarnemen wat er wel, niet of tussen de regels door wordt gezegd. In plaats van praten, zenden en invullen. Dat laatste, dat eenrichtingsverkeer, is alleen wel continu aan de orde van de dag. Tijdens een bila, een functioneringsgesprek, vergaderingen of gewoon social talk. Je ziet/hoort het overal gebeuren. Men laat de ander niet uitpraten of men haakt af. In beide gevallen wordt er in ieder geval niet geluisterd. Zonde want je ontneemt de ander te vertellen. Wellicht vind ik dat nog wel het leukste aan het schrijven van een blog. Hier kan ik ongestoord een verhaal vertellen. Daarna hoor en lees ik de reacties wel. Wat overigens erg leuk is om te lezen.

Luis in de pels

Tijdens vergaderingen zie ik men bij het eigen gespreksonderwerp veelvuldig op het puntje van de stoel zitten om fanatiek te vertellen, te zenden en volgens Anton Flier (Directeur van de Luizenmoeder) zelfs te glanzen. Maar na het vertellen van dat eigen verhaal haakt men bij het eerstvolgende onderwerp vanuit een ander direct af om zich te concentreren op de laptop, de telefoon of wellicht op de mee te nemen closetrolletjes voor het knutselen op school van de kinderen...

Met regelmaat coach ik mensen op gesprekstechnieken. Een opvallend verschijnsel is de veelvraat aan vragen samengepropt in één lang, meestal onsamenhangend, geheel. Men stelt dan doodleuk vijf verschillende vragen achter elkaar om af te sluiten met een ietwat subjectieve afsluitende en vooral gesloten vraag. Wanneer het antwoord vervolgens “ja” is denkt de vraagsteller al snel (bewust of onbewust) dat dit het antwoord is op alle vijf de vragen. Niets is minder waar en voor je het weet is de miscommunicatie geboren, evenals de stroefheid van het gesprek. Indien er ook nog sprake is van een dominante houding van de vragensteller, blijft de ander (voordat ze het doorheeft) met tegenzin achter met de taken van bijvoorbeeld groene-vinger-moeder, luizen-moeder en beheerder van de lief-en-leed-pot als aapjes op de schouders. En je hoort de ander denken: zo, dat was een lekker goed gesprek. Het zou goed zijn om toch wat meer open te staan voor het verhaal en de signalen van de ander, helemaal wanneer er sprake is van extravert versus introvert. Wat dat betreft is een participizza-avond waar iedereen aan het woord komt eigenlijk best een goed idee.

Hör zu

Afgelopen weekend was het voor mij en mijn topvriend Wessel tijd voor het jaarlijkse hoogtepunt: Duits voetbal! Een jaarlijks uitje waar we enorm van genieten. Dit keer bezochten we de wedstrijd TSV Hoffenheim – Wolfsburg. Dit uitje gaat niet alleen om de wedstrijd, maar ook alles er omheen. Dat begint met de heenreis. Dit keer hadden we een rit van ruim 4,5 uur voor de boeg. Onderweg klets en luister je heel wat af. Ondanks dat we altijd met regelmaat contact hebben, hoor, zie en voel je tijdens zo’n rit veel meer van elkaar. Omdat we tijd hadden en alleen waren gingen we veel meer de diepte in met her en der verrassende uitkomsten of nieuwtjes.

Tijdens de wedstrijd waren we op een hele andere manier naar elkaar aan het luisteren. We wezen elkaar meer op zaken als:

• Mooi samenspel zeg van die twee spelers daar.
• Heb je dat grote scherm in het stadion gezien?
• Zo, moet je die ene uitsupporter daar eens bekijken.
• Welke worst wil jij bij je halve liter hebben?

Na de wedstrijd gingen we verder met biertjes drinken in een kroeg, in een eetgelegenheid en in de disco. En tja.. dan is het luistergehalte een stuk minder moet ik bekennen, maar wat wil je met al dat gelal.
De volgende dag tijdens de terugreis spraken we na over ons avontuur. Maar er vielen ook stiltes en ik betrapte me er afgelopen zondag zelfs op dat ik ook daar echt van kan genieten. Samen in de auto luisterend naar muziek en ieder zo in zijn eigen gedachte. Ook dat is iets wat ware vriendschap doet opluisteren en waar ik enorm van geniet!

Dag dag dag

Nog even terug naar de Luizenmoeder, samen met Wie is de Mol de tv-hit van het eerste kwartaal van 2018. Men geniet van alles wat in deze serie wordt aangedikt, maar dat aandikken valt nog best vies tegen. Het niet luisteren is mooi illustratief weergegeven zoals het vaak vandaag de dag dus daadwerkelijk gebeurd. En indien de makers van de Luizenmoeder voor seizoen twee nog behoefte aan inspiratie hebben… ik heb legio voorbeelden, dus ze kunnen me benaderen. Ook voor een rol trouwens… :-)

 

Andere blogs van Matteo lees je hier.