Gewoonte-ontrouw handelen

Vandaag ben ik 7 jaar getrouwd met Joyce. Al voor de 7^e keer kijken we op 31 juli terug op die fantastische dag in 2009. Een dag waarin we twee culturen in één feest hadden verwerkt, een dag waarop we ieder openlijk vertelde waarom we met elkaar gingen trouwen. De dag ging van het mooie Sonsbeekpark naar het stadhuis in Arnhem, taart eten bij De Waag en toen naar Schaarsbergen voor een Filipijnse ceremonie en een prachtig feest. Ieder jaar kijken we dus met veel plezier terug op deze dag en staan we stil bij ons huwelijk.

 

Love is in the air

Mijn oudste zoon van 12 heeft sinds een aantal weken voor het eerst een vriendinnetje. Hij schrijft haar dagelijks lieve berichtjes via Whatsapp. De verliefdheid spat er vanaf. Een echte ontdekkingstocht voor hem! En erg herkenbaar, ook ik was een romanticus die er alles aan deed om mijn vriendinnetjes blij te maken. Dat mijn zoon dit nu ook doet is uiteraard goed, maar het enige nadeel voor mij is dat mijn vrouw hierdoor steeds vaker aan mij vraagt of ik ook nog steeds zo gek op haar ben… (Wat dat betreft begrijp ik steeds vaker de indringende en geïrriteerde blikken van de vaders van mijn vriendinnetjes van vroeger). Het is immers zo dat de dagelijkse liefdesverklaringen wel wat achterwege blijven op de dagen dat het geen 31 juli is.

 

Wat is normaal?

Gek genoeg lijkt het huwelijk die andere dagen in het jaar dus al snel vanzelfsprekend. Wat goed is = normaal, wat mooi is = vanzelfsprekend en wat je waardeert aan de ander = standaard. Hoe komt het toch dat wij mensen nieuwe dingen spannend vinden, daar enthousiast aan beginnen, maar het nieuwe daarna normaal wordt gevonden.  Erger nog, de focus komt vaak te liggen op zaken die er niet zijn of op de zaken waar we ons aan irriteren. Ook ik kan nu aardig zeuren tegen Joyce, bijvoorbeeld als ze ergens rommel laat liggen. In de beginjaren vond ik het echter onzin als ze zei: “Let niet op de rommel.” Ik zag die rommel helemaal niet, laat staan dat ik me er aan kon irriteren.

 

Handelen op de werkvloer

In het werk zie ik dit verschijnsel overigens veelvuldig terugkomen. Onlangs heb ik voor OWL een HR-teamdag begeleid. De teamleden kregen de opdracht te solliciteren op hun huidige baan. Gewoon om er eens bij stil te staan waarom je deze baan eigenlijk ambieert en wat je er leuk aan vindt. Want bij een sollicitatiegesprek is de kandidaat over het algemeen positief ingesteld en eens met zowel de geschreven en ongeschreven regels binnen het bedrijf. Na een paar jaar werken gaat het met die medewerkers ineens over het salaris van een collega of over de rechten en plichten vanuit een cao. Heel vreemd.

Wat gewenst was, wordt gewoonte en daardoor dus vanzelfsprekend. Dit kan ik nog deels begrijpen, omdat routine niet bij mij als persoon past. Maar om de vrijgekomen energie dan te schenken aan hetgeen we missen of wat ons bij de ander frustreert… dat is eigenlijk onverklaarbaar. Misschien moeten we onze zelfgekozen gewoontes meer trouw zijn en daar vaker dan één keer per jaar bewust van genieten.

 

Tijd voor vakantie!

Dus vraag je met regelmaat af: “Waarom doe ik het ook alweer?” en kijk waarvoor je leeft in plaats van waarover je klaagt. Je dit in alle rust eens afvragen kan sowieso goed tijdens de vakantieperiode.

Zit je niet op je plek, ga dan verder kijken. Zit je toch eigenlijk best goed... geniet er dan van!
Ik ga tijdens mijn vakantie met mijn lieve gezin er eens goed bij stil staan hoe mooi ik het met ze heb. Maar nu eerst lekker uit eten om ons 7 jarige huwelijk te vieren.

Fijne vakantie allemaal!

 

Andere blogs van Matteo lees je hier.