Een leiderschap vol mensen

Afgelopen week hadden we een HR-middag bij VolkerWessels. Een middag waarvoor alle HR-collega's van het concern waren uitgenodigd, waaronder dus ook VolkerWessels Telecom (VWT). De laatste keer dat we zo’n dag hadden gehad was alweer 5 jaar geleden. Leuk om weer wat oude bekenden te zien en vooral veel nieuwe gezichten. Het thema van deze middag was leiderschap. En eigenlijk ging het meer over een programma wat gelanceerd gaat worden binnen het concern. Prima thema uiteraard, want leiderschap gaat ons allemaal aan.

 

Bateson

De inhoud van dit programma is gebaseerd op de logische niveaus van Bateson. Dat is mooi, want deze theorie gebruiken wij bij VWT ook in ons leiderschapstraject en is mede een funderingselement voor het B+ programma wat OWL samen met Anders Gezond heeft ontwikkeld.
Kort gezegd komt de theorie van Bateson er op neer dat omgeving en gedrag worden bepaald door een aantal logische niveaus van denken, leren en veranderen. We kijken vaak naar het gedrag, maar daar liggen nog wat lagen onder. Te weten: vaardigheden (wat kan ik), overtuigingen (wat geloof ik), identiteit (wat ben ik) en zingeving (waar sta ik voor). Kortom steeds dieperliggende lagen die uiteindelijk het gedrag bepalen of beïnvloeden. Bij B+ hanteren we dit principe, waarbij we naar de positieve kant kijken. Wat is er wel? Wat weet je wel? Etc. (Wil je hier meer over weten, neem dan gerust een keer contact met me op).

Naast de onderliggende theorie vond ik het sowieso grappig toevallig dat deze HR-middag over leiderschap ging. Afgelopen week vielen mij namelijk twee zaken enorm op, die op hun eigen manier in verband staan met het thema leiderschap.

 

Regeerakkoord

Na maanden onderhandelen waren ze er uit, het regeerakkoord. Een coalitie met VVD, D66, CDA en CU. Dat was echter niet de eerste keus. Eind maart 2017 begon informateur Schippers de gesprekken namelijk met VVD, D66, CDA en GroenLinks. Dit leken de partijen te worden van ons nieuwe kabinet. Echter, halverwege mei bleken de verschillen toch te ver uit elkaar te liggen, poging mislukt. Er werd gekeken naar CU, maar de verschillen met D66 leken onoverbrugbaar. En zo waren er meerdere partijen die niet met elkaar samen wilden werken. Er leek geen einde aan te komen, maar vlak voor de zomer werd er toch nog een poging gedaan om een meerderheidskabinet te vormen met VVD, D66, CDA en CU onder begeleiding van Zalm, inmiddels de 3^e informateur. Op 10 oktober 2017 was het dan zo ver, na ruim 3 maanden onderhandelen wisten de partijen de handen ineen te slaan. Naar mijn mening is het super knap dat 4 partijen met verschillende visies toch tot een akkoord kunnen komen. Dan moet je namelijk met regelmaat water bij de wijn doen en bekijken waar je elkaar wel kunt vinden. Je moet ook vooral kunnen loslaten en dat is bij veranderingen en samenwerking vaak juist de bottleneck. Kortom, er zijn een paar leiders opgestaan die de handen ineen slaan om ons land te besturen. Daar leggen ze ziel, zaligheid en vooral extreem veel tijd in. Petje af! En ja, inhoudelijk hoef je het niet met alles eens te zijn. Dat ben ik ook niet. Daarom is het ook goed dat er mensen zijn die kritisch meekijken. Maar wat ik dus totaal niet begrijp is dat de overige lijsttrekkers direct in de aanval gingen. Jesse Klaver twitterde meteen “Dit kabinet gaat #rechtsaf. Het is er niet voor gewone mensen, maar voor het grote geld.” Hij was nota bene de man die mee mocht regeren… Geertje Wilders liet met de termen onverantwoord + volksverlakkerij zien dat we die schreeuwende man nooit een groter politiek podium moeten geven. Emile Roemer kreeg klaagzendtijd bij Pauw en had het over ongelijkheid neemt toe en zekerheid neemt af. Bij datzelfde programma zat ook een journaliste die niet kon zien wie van de 4 regeerpartijen nou zijn stempel had gedrukt op dit regeerakkoord. Het viel haar op dat de heren bij de presentatie niet naast elkaar stonden, maar achter elkaar. Mijn hemel, wie nodigt zo iemand uit?
Wanneer je het over leiderschap hebt, zit het voor mij vooral in de personen, niet in de functietitel. Het begint echter altijd aan de top door middel van voorbeeldgedrag. Daarom vind ik het ongelooflijk dat collega-lijsttrekkers direct stemming maken, paniek zaaien en alleen maar kijken wat er in hun ogen niet goed is. Hoe gaaf was het geweest als ze een staande ovatie hadden gegeven. Wat bewonderenswaardig dat jullie een regeerakkoord hebben en wat geweldig dat die en die punten ook bij onze partij passen. Over de punten waar we het niet eens zijn, gaan we graag later in gesprek. Eensgezindheid dus. Ik begrijp dat politiek bedrijven een bepaald spel is, maar men slaat door in Den Haag. Realiseren ze dat deze verdeeldheid extreem doorsijpelt in de maatschappij? Dat samenwerken, harmonisatie en een wij-zijn-Nederland-gevoel hierdoor steeds verder weg drijven? Ik ben bang van niet.
En de journalistiek doet er nog een schepje bovenop. Humberto Tan viel bijvoorbeeld de CU aan omdat zij bepaalde principes losgelaten hadden. Segers verdedigde zich keurig, maar het feit dat je je moet verdedigen als je soepeler met je standpunten omgaat is treurig te noemen. Kortom, een gemiste kans van de omstanders om echt leiderschap te tonen en te belonen. Rutte gaat aan zijn 3^e regeringsklus beginnen en ik krijg alleen maar meer respect voor die man. Al was het maar omdat hij altijd vrolijk blijft, ondanks al het gekonkel om hem heen.

 

Arjen Robben

Op 10 oktober 2017 gebeurde er nog iets in Nederland. Ons Oranje nam het op tegen Zweden. De uitdaging was om met 7-0 (of 7-1) te winnen, anders liepen we weer een eindtoernooi mis. Een onmogelijke opdracht, zeker gezien het vertoonde spel van Oranje. Heel Nederland viel ook massaal over het team en zijn coach heen. Negativisme alom en nog begrijpelijk ook. Het hoongelach vind ik dan wat minder begrijpelijk, het blijft wel ons Oranje. Of ben ik te chauvinistisch ingesteld? Tijdens het volkslied zag men al tranen bij de aanvoerder, Arjen Robben. Zou dit zijn laatste wedstrijd zijn? Het antwoord bleek helaas “Ja” te zijn.
Wat er deze avond gebeurde was onvergetelijk. Robben nam zijn team echt op sleeptouw. Passeerde tegenstanders alsof ze voor het eerst voetbalde, verdedigde zelf mee, draafde als een malle langs de linker kant en scoorde. Twee keer zelfs! De penalty was bijna een missertje, de 2^e goal was extreem knap, een draaiende onhoudbare knal. Zijn ontlading na die goal was ook geweldig! Met kippenvel stond ik te klappen voor de tv. Het mooie was dat de rest van het team ook beter en beter ging spelen. Ze gingen er in geloven om iets te laten zien. De illusie van 7 treffers was er niet, maar wel de wil om te winnen. Die winnaarsmentaliteit ontstond puur en alleen door de invloed van Arjen Robben. Na afloop had iedereen het daar ook over, men was zelfs weer even trots! Robben liet zien hoe leiderschap eruit ziet wanneer het vanuit je ziel komt. Persoonlijk hoop ik dat we het EK 2020 halen en dat Robben dan toch nog één toernooi het mooie oranje wil aantrekken. Maar voor nu: Dankjewel Arjen Robben voor de mooie jaren en wat een leerzaam optreden heb je gegeven!

 

Andere blogs van Matteo lees je hier.