Kinderachtig

 

Deze week ging mijn dochter van 4 jaar een dagje met haar klas naar het bos in Oosterbeek. Ik had mezelf aangemeld als chauffeur en begeleider van een groepje op deze dag. Gezien de drukte op het werk kwam dat uiteraard helemaal niet uit, maargoed aandacht voor mijn dochter is ook belangrijk en ik weet hoe blij ze was dat ik mee ging!

 

Jong geleerd

Aangekomen in haar klas, stonden de kinderen al klaar. Een vader, met zijn dochter aan de hand liep op me af. “Ben jij Matteo?”, voordat ik ja kon zeggen viel me op dat zijn dochter in tranen naast hem stond, ”Ja, dat klopt,” antwoordde ik. “Ah, dan gaat mijn dochter met jou mee.” Het meisje keek me met grote ogen aan en vroeg me snikkend: “Ben jij lief?”. “Natuurlijk ben ik dat” zei ik, terwijl ik naast haar ging zitten. “We gaan er vandaag een hele leuke dag van maken, goed?”, ze knikte van ja en veegde haar tranen weg. Ze had er nu zin in.

In mijn groep zaten 4 kinderen. Onderweg in de auto genoot ik van de spontaniteit, de openheid, het enthousiasme en het ontwapende wat kinderen in zich hebben.

Kijk een regenboog! Wow, mooie kleuren!
 Ik heb al eens eerder een regenboog gezien!
Wist je dat mijn oma al heel lang niet meer leeft?
Een Paaard!!! Daar, en nog één! Mag ik die aaien?
Wat vind je van mijn laarzen? Ik mag laarzen aan, want we gaan naar het bos.
Wij zijn nu al heel erg ver weg hè?!

Het zijn zomaar wat voorbeelden. Kinderen zeggen gewoon wat ze vinden of denken. Zonder schaamte, zonder de angst wat de ander daarvan vindt. Zij beleven alles voor de eerste keer en reageren daar vol passie op. Of ze nou boos, bang, blij, bedroefd of nieuwsgierig zijn. Schitterend om weer even de aandacht op te hebben en wat kunnen wij daarvan eigenlijk nog veel leren.

Zo was tijdens een zoekspelletje een meisje boos op mijn dochter. “Ik vind haar stom”, zei ze hardop. Mijn dochter hoorde haar, keek even op, maar reageerde niet en ging weer verder met haar zoekspel. Ik reageerde uiteraard wel. “Waarom vind je haar stom?”, vroeg ik. “Nou, zij vindt alle onderdelen en ik niet!”, was haar antwoord. “Kijk eens achter dat paaltje daar”, zei ik al wijzend. Ze zag een kaars staan die we aan het zoeken waren, rende er op af en was helemaal blij! Samen met mijn dochter gingen ze aan de slag met het vervolg van het spel. Wat ik mooi vind is dat het meisje heel eerlijk is over haar gevoel, dat ook eerlijk weet te benoemen en daarna weer direct kan omschakelen in blij zijn. Dat mijn dochter niet geïrriteerd reageerde en ook gewoon weer enthousiast met het meisje uit haar klas verder ging spelen, was ook supergaaf om te zien. Rancune is gelukkig voor deze vierjarige in meerdere opzichten nu nog een onbekend woord.

 

Volwassenen van de rekening

Helaas slijten deze basisemoties, blijkbaar ook nog in een rap tempo. Want wat zouden wij volwassenen het makkelijker voor elkaar maken wanneer we altijd oprecht kunnen zeggen wat we voelen en daar niet direct door geraakt worden! Dat zie ik momenteel ook bij mijn puberende zoon van 14 terugkomen. Schaamte, iets raar vinden, zich niet uiten, makkelijk om de waarheid heen draaien… zijn ‘game is on’ zeg maar. Hopelijk wordt hij nog steeds veel beïnvloed door zijn broertje van 6 en zusje van 4.
Wat zou het toch heerlijk zijn wanneer wij allemaal een kinderlijk enthousiasme hebben bij nieuwe zaken! Nu leggen we graag zo snel mogelijk uit waarom iets niet kan. Op de werkvloer zie ik steeds vaker strijd ontstaan bij veranderingen. De wereld om ons heen verandert snoeihard, we zullen mee moeten en strijd of remmen helpt dan meestal niet. Met als gevolg een verlies-verlies situatie, waarvan iedereen gefrustreerd kan raken.

 

Groepsleider gezocht

Misschien zou het een mooie win-win situatie zijn wanneer volwassen mensen bij iedere issue bedenken hoe een kind hierop reageert. Dan bespaar je daarmee ook nog eens onnodige (on)kosten. We besteden dan namelijk vast veel minder tijd aan discussiëren. Roddelen en stemming maken is dan al helemaal niet nodig en dure bemiddelaars of adviseurs ook niet. Dan zou er zomaar spontaniteit kunnen ontstaan, waardoor iedereen veel meer in een lekkere flow komt te zitten. Samen er spelenderwijs uitkomen en lachen niet te vergeten, dat klinkt toch goed!? En hoe grappig is het eigenlijk dat we elkaar juist op de verkeerde momenten “kinderachtig” noemen. Deden we maar wat vaker op een gelijkwaardige manier kinderachtig samen. Het zit in ons allemaal, we zijn zo geboren. Dus kind kan de was doen, zou ik bijna zeggen. En wanneer je dit niveau als manager bereikt hebt in je team… tja dan heb je geen kind aan je team. Of wacht juist wel…, dan zou alles pas echt kids zijn. Anyway, misschien moeten we de term leiderschap maar eens gaan vervangen voor groepsleiderschap.

Maak er wat van jongens en meisjes! En Keep on smiling!
(dat is kinderlijk eenvoudig zegt men).

Andere blogs van Matteo lees je hier.