Een offday

Mobiliteit tijd

In mijn laatste studiejaar kocht ik mijn eerste mobiel. Dat was ergens eind 1998 of begin 1999. Zeg maar een kleine 20 jaar geleden. Mijn eerste mobiel was (uiteraard) een Nokia. Zo'n klein telefoontje met linksboven een soort van antennedopje. Het snake spelletje was geweldig en smsen was erg vernieuwend! Lang niet al mijn vrienden hadden toen een mobiel, dus smsen deed je alleen met een select groepje mensen, maar dat was fenomenaal. Het was een leuke gadget, die eerste mobiel, maar je liet de telefoon met gemak ook thuis liggen. In de loop der jaren vernieuwde ik mijn telefoon meerdere keren. In de eerste jaren bleef ik Nokia erg trouw. Makkelijk te bedienen en ze liepen voorop, dus waarom veranderen? Om diezelfde redenen ben ik nu al jaren een Samsung gebruiker. Tussendoor zaten nog wel wat andere merken als een HTC of Ericsson. Een iPhone heb ik nooit gehad.

De toestellen konden steeds meer, de ontwikkeling was (en is) extreem te noemen. Tegenwoordig zit er meer technologie op zo'n ding dan op de eerste raket die met bemanning en al de ruimte werden ingeschoten. Moet je nagaan! Ja, tegenwoordig heeft iedereen een mobiel, ook de mensen die in 1999 zeiden dat ze dat nooit gingen doen. Op Youtube staat een filmpje (mobiele telefoon 1999) waarin mensen uitleggen waarom ze geen mobiel nodig hebben. Vandaag de dag lachen we om die argumenten, maar toen begreep men deze argumenten maar al te goed. Zelf gebruik ik dit filmpje graag tijdens een workshop om aan te duiden waarom mensen veranderen moeilijk vinden, maar dat het uiteindelijk geleidelijk aan toch gebeurd is. We zitten momenteel in een supersnelle veranderende wereld en daarin is de mobiele telefoon een mooi voorbeeld of wellicht zelfs wel deels schuldig aan... Momenteel gebruik ik mijn telefoon als agenda, fototoestel, klok, notieblok, contactmiddel met vrienden, voor internet, social media, mailen, doe ik er schaakspelletjes mee, check het weer, nieuws en files, boek hotels, betaal parkeren en ga zo maar door. En ja, heel soms bel ik er ook nog mee.

 

It takes two

Op een gegeven moment kreeg ik ook vanuit het werk een mobiele telefoon. Ik denk rond 2005. Daar mocht je beperkt privé mee bellen. Omdat ik geen zin in gedoe had, heb ik altijd naast mijn zakelijke telefoon een eigen telefoon gehouden. Dat was vooral ook handig omdat ik in die tijd vrijgezel was. Laten we het er maar op houden dat ik toen berichten kreeg die ik niet graag had gedeeld met de werkgever. Vandaag de dag heb ik nog steeds twee toestellen. De zaken scheiden vind ik wel zo prettig, helemaal omdat ik zowel voor OWL als VWT werk. Die telefoons beheersen alleen wel het dagelijkse leven moet ik bekennen. Naast de lusten hebben ze zeker ook lasten. De contacten met mensen zijn minder fysiek gericht. Op werk, op straat en ook thuis zitten mensen uren naar dat ding te staren. Als je er naar kijkt ontstaat er bijna een gevoel van walging, maar ik ben zelf geen haar beter, sterker nog ik ben op dit gebied een verschrikking! Ik rijd nogal wat kilometers, maar moet bekennen dat ik iedere rit ook veel met de telefoon bezig ben. Zelfs met onzinnige zaken, behoorlijk beschamend al zeg ik het zelf!

 

The OFFice

Vrijdag 13 oktober 2017 had ik een behoorlijke baaldag op het werk. Dit ontstond vanuit frustraties, werkdruk met stress en flinke irritaties over een langere periode. Het gevolg die dag was moeilijk ademhalen, dichtzittende schouders, hartkloppingen en geen concentratie. Toen ik thuiskwam heb ik mijn zakelijke mobiele telefoon uitgezet. Dat had ik nog nooit eerder gedaan, maar nu moest het even. Ik besloot om hem meteen voor 48 uur niet te gebruiken, even rust. Na een uur voelde ik echter al een drang om toch even te kijken... zijn er mailtjes, Whatsapp-berichten of gemiste oproepen geweest? Ik heb niet gekeken en heb de telefoon uitgelaten. Toen ik de volgende dag wakker werd, kreeg ik weer een behoorlijke drang. Ik wou mijn telefoon weer aanzetten. Echt bizar dat ik zo'n behoefte had. Helemaal omdat ik mijn privételefoon gewoon wel aan had staan en ook gebruikte. Vooral op de momenten dat je even niet met iets bezig bent, knaagt het gevoel om even te moeten kijken aan je. Bijvoorbeeld als je de trap afloopt, hoe bizar is dat? Ik kon de verleiding echter weerstaan, maar vroeg me meteen af wat zou er gebeuren indien ik beide telefoons uit zou zetten. Toen ik 48 uur later mijn werktelefoon weer aan had gezet, merkte ik dat ik weinig had gemist. Zes mailtjes en vier Whatsapp-berichten, dat was alles. Ik besloot dat ik binnenkort de proef op de som ging nemen met het uitzetten van beide telefoons.

What’s app doc?

Na drie weekenden op rij een reden gevonden te hebben om de proef nog even niet te doen, besloot ik op 10 november rond 19.30 uur dat mijn twee mobieltjes voor 24 uur uitgingen. Joyce deed ook mee en aangezien AJ straf had, was zijn telefoon al ingeleverd. Kortom, wij waren 24 uur mobielloos! Ze stonden nog niet uit of mijn eerste moeilijke moment tekende zich al aan. Ik keek naar De Wereld Draait Door en vond een onderdeel wat minder interessant, ik had de telefoon al in de hand voordat ik er erg in had. Maar goed, aan een telefoon die uitstaat heb je weinig. Later op die avond keken we naar The Voice Of Holland. Weet je hoeveel reclame daar tussendoor wordt uitgezonden?? Eigenlijk zingen ze af en toe een paar liedjes tussen de reclames door. Normaal gesproken is de smartphone dan een prettige afleiding, maar dat was nu niet mogelijk. In eerste instantie frustrerend, maar tegelijkertijd merkte ik wel dat ik veel geconcentreerder aan het kijken was en op de momenten dat het niet interessant was, sprak je gewoon met elkaar. Wow, dat is pas smart! En wat dacht je van het toiletbezoek? In een druk huishouden is dat toch een momentje voor mezelf. Kijk ik even Twitter door of speel een spelletje. Nu zonder mobiel was het toiletbezoek kort maar krachtig. De volgende dag merkte ik wel dat de behoefte (leuk bruggetje) om de mobieltjes te bekijken al een stukje minder was geworden. Zo zonder mobieltjes gaf best rust, maar praktisch is het ook weer niet. Op zaterdag gingen we naar de stad voor een balletproefles van onze dochter Cherubin. Zonder mobieltjes op pad, betekende dat ik ergens moest parkeren zonder gebruik te maken van de parkeerapp. Het betekende ook dat ik geen foto’s kon maken van de les van mijn dochter. En toen we daarna in de stad liepen en ik iets leuks zag voor een theatervoorstelling, kon ik mijn theatermaatje niet bellen of appen om te vragen wat hij ervan vond. Maar het opende ook mijn ogen. Op een gegeven moment kreeg ik zelfs medelijden met al die mensen die alleen maar met hun mobiel bezig waren. Zo zag ik bij de danslocatie bijvoorbeeld een vader en dochter die samen aan het wachten waren. Ze hadden echter totaal geen contact met elkaar, maar hadden enkel en alleen oog voor de telefoons. Da’s best sneu, bedacht ik me, terwijl ik me meteen realiseerde dat ik normaal gesproken exact hetzelfde doe. De behoefte om de telefoon te pakken werd steeds minder tijdens deze offday. Sterker nog, toen het 19.30 uur was, heb ik de telefoons nog even uit laten staan. Om 22.40 uur werden ze pas aangezet.

 

Anonieme mobielisten

Ik ben ervan overtuigd dat ik geen verslavingsgen heb, maar wel een probleem qua remming. Wanneer ik een biertje drink, volgt de tweede in no time. En de derde en vierde ook… Trekken we een zak chips open, dan gaat die op. Kocht ik vroeger een pakje sigaretten, dan werd er meteen flink gerookt. Als ik onderweg een grote zak M&M’s koop, dan is deze op wanneer ik op de plaats van bestemming ben. Ga zo maar door. Het fijne is wel dat ik ook heel makkelijk zonder alles kan. Van dit experiment heb ik in ieder geval geleerd dat ik me niet hoef aan te melden bij de anonieme mobielistenvereniging, maar wel dat de telefoons in combinatie met de macht der gewoonte voor veel onrust zorgen! Dus heb ik een telefoon bij me, dan laat ik me makkelijk leiden door dat ding. Dat beseffen is denk ik al een mooie winst en het gevoel van medelijden voor anderen die opgaan in hun smartphones ga ik koesteren. De voordelen van de telefoon blijf ik wel graag gebruiken, maar de gewoontes pas ik graag aan. Om te beginnen tijdens het autorijden.

Duimpje omhoog!

Andere blogs van Matteo lees je hier.