Marcello

Nee deze blog gaat niet over die voetballer Marcelo. Je weet wel, die sympathieke Braziliaan met kenmerkende dreads. De huidige linksback van Real Madrid die een kunstenaar met de bal is, helemaal opvallend voor een verdediger. Die man is namelijk in het bezit van een geweldige balcontrole, laat wekelijks fabelachtige skills zien en voetbalt op gevoel en intuïtie. Nee, daar gaat deze blog dus niet over.

Deze blog gaat namelijk over Marcel. Marcel van Di-rect, oftewel Marcel Veenendaal. Afgelopen week was ik aanwezig bij zijn optreden in het openluchttheater op de Pinkenberg te Velp. Daar speelde hij samen met het Gelders Orkest de voorstelling Ohm. Het prachtige orkest werd door meerdere musici vertegenwoordigd, opvallend was de aanwezigheid van behoorlijk veel cello's….. De titel van deze blog laat zich niet meer raden.

Di-rect even terug in de tijd

Di-rect was een succesvolle rockband uit Den Haag, toen leadzanger Tim Akkerman besloot de band te verlaten. De overige leden van Di-rect gingen middels een tv-programma op zoek naar een nieuwe leadzanger. Op de een of andere manier ben ik wel dol op dit soort programma’s, waar iedere keer weer iemand afvalt, gevolgd door een grande finale waarover iedereen een mening heeft, gevolgd door een kleine hype. Vervolgens hoor of zie je niets meer van de hoofdrolspelers. Wellicht gek, maar ik blijf met veel plezier kijken naar programma’s als Expeditie Robinson, The Voice en WIDM. Het programma ‘Wie is Di-rect?’ heb ik 9 jaar geleden dus ook gevolgd. Al snel viel kandidaat Marcel mij op. Allereerst omdat hij op dat moment in mijn stad Arnhem woonde, daarnaast vanwege zijn opvallend mooie stemklank en tot slot omdat het zo’n aparte dude was die naar mijn mening nooit kon passen bij de Haagse rockband. Marcel won en in tegenstelling tot bij veel andere talentenshows, bleef de winnaar . Sterker nog, het werd (en is) een groot succes! Di-rect en Marcel versterken elkaar en hebben de band zelfs naar een nog hoger niveau gebracht. Marcel blijft een opvallende verschijning. Met vreemde houdingen en een prachtige stem is hij echter zichzelf gebleven. Die stem vind ik echt geweldig. In mijn oren is Marcel Veenendaal dan ook de beste zanger van Nederland.

Pinkenberg

Ik was verheugd om in Arnhem de borden te zien waarop werd aangekondigd dat Marcel Veenendaal zou optreden in het openluchttheater op de Pinkenberg te Velp. Zelf heb ik jaren bij DVOV op de Pinkenberg gevoetbald en ik ben er een tijdje coach geweest van het tweede en diverse jeugdelftallen. Een meer dan bekend terrein voor mij dus. Het openluchttheater ligt midden in de bossen van de Veluwezoom, kortom een prachtige natuurlijke locatie! Dat Marcel Veenendaal daar kwam spelen, was een ultieme kans om deze man eens van dichtbij mee te maken in een prachtige omgeving. Op het affiche stond: “Het Gelderse orkest en Marcel Veenendaal vinden elkaar in een uniek project & samenwerking: Ohm, het geluid van het universum.” En ondanks dat wij puur voor Marcel Veenendaal gingen, moet ik bekennen dat het orkest ook echt indruk heeft gemaakt. Helemaal in dit theater. Zowel het orkest als de bomen werden op een karakteristieke manier verlicht en de muziek dwarrelde als een natuurlijk kloppend onderdeel zwevend door het openluchttheater in onze oren. Zeg maar als een soort ultiem toetje voor de oren.

Ohmy god

Maar goed, zoals gezegd kwamen we voor Marcel, dus daar waren we ook erg op gefocust. Het orkest had plaatsgenomen en daar kwam hij aangewandeld in een groen pak, met blauw overhemd en blote voeten….
Hij nam plaats achter een kleine piano. Terwijl het orkest begon te spelen haalde hij een paar keer diep adem, keek in de ogen van een paar vertrouwelingen om hem heen en liet de muziek binnenkomen. Daar ging hij, de eerste toon was direct (leuke woordspeling) loepzuiver en dat bleef zo doorgaan. Wat een sensationeel optreden was dit zeg! Muziek is zoiets moois, dat ik maar niet begrijp waarom die laatste vier letters in het woord zitten.

De hele voorstelling heb ik vol bewondering naar Marcel zitten luisteren en vooral ook kijken. Sommige zullen zeggen dat die man niet goed wijs is, maar ik denk juist dat deze man heel wijs is omdat hij in staat is om volledig zichzelf te zijn. Wellicht is zijn motto ook Doe maar gek, dan doe je normaal genoeg.’ Hetzelfde motto wat ik tussen mijn twintigste en dertigste hanteerde. Bij mij stompt dat alleen jaarlijks af, bij hem niet. Dat volledig jezelf kunnen zijn en maling hebben aan wat anderen daarvan vinden, vind ik bewonderenswaardig.

Dat volledig zichzelf kunnen zijn, betekent in zijn geval allereerst om muziek echt te voelen. Het lijkt wel of deze kunstenaar klanken uit zijn gehele lijf perst. De ene keer haalt hij het uit zijn elleboog, dan uit zijn scheenbeen en even later uit zijn nekspier. Althans, zo lijkt het qua de bijbehorende bewegingen. Maar alles oorstrelend en loepje zuiver, wat een geweldige stemcontrole zeg. Door de verschillende muzieksoorten laat hij ook verschillende beelden van zichzelf zien en daarvan heb ik genoten. Zo zittend achter de piano, met achter zich een groot orkest, doet hij mij met zijn wapperende manen  een beetje denken aan Rowlf van de Muppet Show. Die bruine muzikale hond, die zijn harige oorflappen laat meedeinen tijdens het spelen op zijn piano. Op een vrolijk deuntje staat Marcel als een blij kind te huppelen en even later staat er stoere Viking voor ons te zingen, wat ook wat weg heeft van een krachtige leeuw. En ga zo maar door. Een beetje de beauty and the beast in één. De energie spatte er vanaf, prachtig. Hij voelt duidelijk de muziek in iedere vezel en weet dat over te brengen. Je zou kunnen zeggen dat het geluid van het universum van een andere planeet kwam. Overigens was deze titel niet zijn keuze. Het ohm-project is geïnspireerd op de 13 manen kalender van de Maya’s. Een cyclus van 13 manen die één dag buiten de tijd overlaten. Iedere maan heeft zijn eigen mantra en die mantra’s waren samen met tijd de inspiratiebron van dit project.

Picture this

Na afloop nam Marcel uitgebreid tijd voor de mensen die op hem afkwamen. Toen mijn vrouw met hem op de foto wou, gaf hij mij na het nemen van deze foto een handshake, gevolgd door een innige omhelzing. Waarom we dat deden weet ik eigenlijk niet, maar het was oprecht, blij en mooi. “Wij dan ook maar even op de foto?” vroeg ik hem. “Yes. Let’s do this” was zijn antwoord, gevolgd door een volle glimlach. Wat een prachtig en oprecht mens!

Met zijn dreads, stemcontrole, klankgevoel, eigenzinnigheid, intuïtie en sympathieke uitstraling zou hij zo maar de ster van een team kunnen zijn, zelfs als zijn positie linksback was….

Andere blogs van Matteo lees je hier.