Zet die burn-out!

De afgelopen tijd heb ik weer genoten van het TV-programma ‘Sophie in de mentale kreukels’. Voor de tweede keer dook Sophie Hilbrand op NPO in de wereld van burn-out. En dat is momenteel een hot item. Sterker nog, deze week (12 tot 15 november) is de ‘Week van de werkstress’. Wat uiteraard standaard gekoppeld is aan burn-out. Niet altijd terecht overigens, want over het algemeen zorgen meerdere factoren ervoor dat de ‘burn’ er ‘out’ komt. Vaak kijken we eerst naar werkstress, voordat we stil staan bij privézaken en andere omgevingsfactoren.
 

Stress interesse, even cortisol door de bocht

Naast het feit dat ik altijd al geïnteresseerd ben in de psyche van de mens, raakte ik in 2011 zelf meer gefascineerd over het onderwerp stress. Dit kwam, omdat mijn zoontje na zijn geboorte een herseninfarct kreeg en men na diverse onderzoeken vaststelde dat hij zelf geen cortisol kon aanmaken. Cortisol noemt men ook wel het stresshormoon en blijkbaar heb je dat nodig. Dat je stress dus nodig hebt om te leven, werd mij op pijnlijke wijze duidelijk gemaakt. Overigens bleek later dat de gestelde diagnose voor mijn zoontje niet correct was en hij gelukkig wel degelijk cortisol aanmaakt. Maar mijn belangstelling was gewekt. Later volgde ik een lezing van Bas Kodden die mij altijd is bijgebleven. Hij had het toen over de term bore-out in plaats van burn-out. Omdat mensen klein worden gehouden, niet worden uitgedaagd en vervelen kunnen ze uitvallen met burn-out-achtige verschijnselen. In veel gevallen een toepasbare term denk ik. In 2015 ontwikkelde OWL samen met Movista de workshop ‘Stressles(s)’, dus al doende kreeg ik steeds verwantschap met dit onderwerp.

De afgelopen jaren zijn de begrippen stress en burn-out steeds nadrukkelijker vertegenwoordigd in onze samenleving. De ene na de andere persoon heeft ermee te maken lijkt het wel. Ook in mijn omgeving zie ik steeds meer mensen balen van werk, privé of (hoe gek het ook klinkt) het luxe westerse wereldje. Dat laatste is overigens geen waardeoordeel, maar een constatering dat een samenleving met veel luxe juist last krijgt van druk, prestatiedrang en ‘nooit-genoeg’-syndroom. We klagen er met z’n allen veel over. Vaak ook terecht, maar we zien daardoor niet meer wat wel goed gaat. De aandacht en focus gaan hierdoor naar het negatieve, wat groeit en bloeit of misschien wel flink brand.

Daarnaast vergeten we er gemakshalve bij dat we zelf een keuze hebben in het geheel. Voorbeeldje: Iemand die zegt gek te worden van al die whatsapp-meldingen kan de geluidjes en/of lichtjes behorende bij die meldingen uitzetten, kan ook zelf uit groepsappen gaan, kan bepaalde mensen blokkeren en kan zélfs de telefoon helemaal uitzetten.
 

Waar is de burn?

Tijdens mijn persoonlijke coaching in 2017 kwam ook goed naar voren dat ik zelf eerder voor ‘zwaarte’ koos dan voor ‘waarde’ te gaan. Sinds ik dat weet, ga ik met een andere focus door het leven en tel ik graag mijn geluksmomenten. Ik gebruik graag maar weer de uitspraak: “Je gaat het pas zien als je het door hebt”, van Johan Cruijff. Maar hierdoor zie ik ook vaak waar het mis gaat om me heen en dat we elkaar onderling (onbewust) het nodige aandoen. Zo werd ik vorige week bijvoorbeeld gebeld door een manager bij het bedrijf waar ik momenteel een interim-klus uitvoer. De beste man belde me om 07.19uur en sprak mijn voicemail in met het verzoek om hem terug te bellen. Vervolgens belde hij om 07.23uur weer en sprak wederom mijn voicemail in met het verzoek om hem terug te bellen. Twee telefoontjes in de ochtend, binnen vijf minuten. Toen ik de beste man terugbelde bleek zijn vraag te gaan over een uit te werken functieaanpassing voor een medewerker, niet spectaculair dus en zeker geen bloedspoed. Maar men is graag het aapje op de schouder kwijt en daarom dragen ze dat over met een urgentie alsof er een bedrijfsongeval heeft plaatsgevonden. Hoe de ontvanger hiermee omgaat, is aan die persoon zelf. Nu betrof dit een hele vriendelijke collega, dus je bent nog bereid direct te helpen ook, maar op deze manier maken we elkaar wel gek. Gelukkig begreep hij wel wat ik bedoelde toen ik grappen ging maken over zijn aanpak. Grappen maken helpt mij overigens gigantisch om stressgevoelens los te laten.
 

Onbewust

Bij ‘Sophie in de mentale kreukels’ was ik vooral onder de indruk van een neuroloog die aangaf dat pijn ergens onbewust zit met als gevolg fysieke klachten. Ik had al eerder vernomen dat mentale pijn in een hersenscan eenzelfde weergave afgeeft als bij fysieke pijn. Mentale pijn, zoals verborgen leed, is dus heftig. Deze neuroloog voegde hieraan toe dat onuitgesproken pijn in je onderbewustzijn ervoor kan zorgen dat men klachten krijgt die passen bij de huidige maatschappij. Vervolgens worden die fysieke klachten behandeld, maar dat is dus niet altijd de juiste behandeling. Momenteel is burn-out bijna een soort van trend, dus die klachten zie je nu toenemen was zijn visie. Een paar jaar geleden waren andere ziektevormen zoals de muisarm veelvuldig aan de orde. Dus wie weet hebben we over 20 jaar een ander fenomeen waar men collectief last van heeft. Stellen de mensen met deze zogenaamde klachten zich aan? Zeker niet, de klachten zijn reëel en aanwezig, maar de oorzaak wordt hierdoor dus niet altijd goed aangepakt, met name niet wanneer er onuitgesproken zaken verankerd zitten in het onderbewustzijn. Dit fenomeen ken ik overigens ook goed vanuit de familieopstellingen die ik zelf heb ondergaan en waarvoor ik nog regelmatig wordt ingezet als representant. Daar komt dit soort verborgen pijn vaak in beeld. En dat is goed, want je gaat het dus pas zien als je het door hebt.
 

The Lab of Life

Aangezien de onderwerpen burn-out en stress me interesseren, ben ik in gesprek gegaan met The Lab of Life. Een organisatie die op grond van wetenschappelijk onderzoek een trainingstool heeft ontwikkeld waarbij deelnemers in negen weken tijd vijf trainingen van twee uur per keer volgen. Gevolg is dat ze significante gedragsveranderingen laten zien. Naast de reductie van burn-out - en stressklachten stimuleert deze training onder andere eigenaarschap, energie, plezier en balans. De resultaten zijn verbluffend goed, maar het allermooiste aan deze training vind ik dat het een blijvend effect creëert. Zie het maar als iemand die al jaren wil stoppen met roken, van alles heeft gedaan maar er niet vanaf komt …….. totdat hij of zij een methode vindt die werkt met als gevolg dat er nooit meer een sigaret aanraakt wordt en men het op den duur zelfs vies gaat vinden. Dat kunnen we met The Lab of Life trainingen voor meerdere onderwerpen bewerkstelligen voor je. Dus wil je deze verandering ondergaan, neem dan contact met mij op, want in de afgelopen periode ben ik gecertificeerd voor het geven van deze training! (oh yeah!) En wanneer je denkt dat je hiervoor eigenlijk te druk bent, nodig ik je vooral uit om deel te gaan nemen. Daarnaast denk ik dat deze training erg interessant is voor bedrijven die graag aan hun werknemers willen laten zien dat werken met positieve energie een ‘way of life is binnen het bedrijf. Het zorgt vaak ‘voor wederzijdse binding en werkplezier.

 

 

Andere blogs van Matteo lees je hier.